Ҳар як духтар бояд тарзи алоқаи ҷинсӣ карданро омӯзад. Ва ин хуб аст, вақте ки волидон дар ин бора фаҳманд. Падараш кӯшиш кард, ки ба ӯ роҳи осонро омӯзад, аммо модараш гуфт, ки ӯ чӣ гуна макидан ва ҳаракат карданро беҳтар медонад. Онҳо тасмим гирифтанд, ки ба хари ӯ ҳанӯз даст нарасонанд, аммо дар пичка ва даҳон ба ӯ одоби нек омӯзонданд. Модар устоди мохир баромад ва ба духтараш техникаи дурустро ёд дод. Чӣ оилаи олиҷаноб!
Зан танҳо маликаи ҷинсӣ аст! Ҳангоми рост истодан шумо мебинед, ки чӣ тавр вай мушакҳои пеш ва анусро озодона идора мекунад! Ва ин сарфи назар аз он, ки ҳам пеш ва ҳам мақъад ба таври возеҳ таҳия шудааст. Ва чӣ гуна шакли бадани дилфиреб, синаҳои вай танҳо аз рӯи андоза ва шакл боварибахш нестанд. Ин гуна андоза ба ман дар як зани калон маъқул аст! На як кӯҳи гӯшт ва равғани бешакл, балки як зани калони шаклдор бо шаклҳои ҳайратангез. Ман як бор бо ӯ тақрибан ним сол мулоқот кардам, фаромӯш кардани ӯ ғайриимкон аст! Ва албатта баъд аз он бо занони лоғар мисли ин ки ман ба он даст нарасидам!
Вой, ин як ҳаяҷонбахш аст