Барои чунин падар духтардор шудан бад аст. Илова бар он, ки ӯ он чизеро, ки ба сараш меояд, мекунад, инчунин масхара мекунад. Ҳар як шахс дорои усулҳои ҷазои худ, аз ин рӯ, зарбаи корӣ ва ҷинсӣ минбаъдаи ман ҳайрон нестам. Ман рост ба болои вай нутфаҳои зиёде рехтам. Агар ин зуд-зуд рӯй диҳад, мо намедонем, ки оё духтар дидаву дониста падарашро озор медиҳад ё гоҳ-гоҳ пас аз лағжиши дигар ӯро забреил мекунад.
Хуб доварӣ, ки хари вай як узви дӯстдоштаи худ гирифт, он бехатар аст, ки ба хулосае омаданд, ки анал аст, чизи нав барои вай нест, бинобар ин тааҷҷубовар нест, ки ӯ трахается вай то далерона бе сустшавӣ.